3. Bontoc & Sagada en de bankpassen, creditcards en WiFi verbinding die niet werken...

14 maart 2016 - Sagada, Filipijnen

Zondag 13 maart

We komen na de 3-daagse trek terug in Banaue waar ook onze backpacks nog staan. Idee was om "as soon as possible" tickets (voor morgen) te boeken voor een vlucht naar Palawan.
Er volgen een paar gestresste uren, mooier kunnen we het niet maken :-) We komen bezweet en vies aan van de trekking en gaan meteen aan de bak om de volgende stap te plannen. WiFi verbinding is RUK en das niet handig als je snel wilt boeken. Net als je eindelijk toe bent aan betaling verbreekt verbinding, nog 'n poging; binnen half uur worden de tickets duurder!
Creditcard van Frank Henri en René inmiddels geblokkeerd, bankpassen van 2 van ons werken nergens... Pffff

Uiteindelijk lukt het om voor een mooi prijssie dinsdagmiddag een vlucht te boeken. Dat betekent dat we de bustickets voor vanavond willen omzetten. En natuurlijk liefst zonder kosten. Rennen naar busstation (Frank met klapzool wandelschoen die tijdens laatste etappe van trekking opeens kapot gong), personeel niet blij (please please help us!!!). De bus vertrekt over 2 uurtjes namelijk. Toch lukt het om ze om te zetten naar morgen. Dan moeten we hotelletje zoeken voor vanavond. Eerst boeken we een jeep met chauffeur voor morgen om onze dag te benutten om via Bontoc naar Sagada te rijden. 2,5 uur heen en 2,5 uur terug. We denken mooie prijs (en combi met 2 dames die we tegen komen en ook dit plan hadden), komen we buiten Caesar tegen onze gids v afgelopen dagen die aangeeft dat het veel te duur is. Dan volgt er een woordenwisseling tussen Caesar en chauffeur over morgen. Waar gaat het toch allemaal over?? We proberen ons professioneel op te stellen en neutraal te bekijken waar het over gaat. Ze praten (met verheffing v stem) over ons, uiteindelijk gaat het nergens over (filippijns mannendingetje denk) en gaan we morgen volgens afspraak op pad. Tjee, wat een hectiek en hoop prikkels en keuzes die we moeten maken terwijl we ongewassen en moe zijn....

Hotelletje door Henri en Ariën gevonden en geboekt. Heerlijk douchen en die vieze kleding uit. Waszakken worden gereed gemaakt en naar loundry service gebracht en Frank en Ariën even naar de kapper voor 2 euro per persoon.

Lekker gegeten en de mobiels en Ipads opgeladen, ze slurpen energie en we willen natuurlijk niet zonder mobiel zitten. Bereik of geen bereik :-)!

Maandag 14 maart
De wekker op 6 uur, back-packs in de locker-room en naar het ontbijt.
Een duidelijk mindere ervaring heeft te maken met dierenleed (kun je hier niet goed tegen sla deze passage dan over). Tijdens ontbijt horen we hondengeblaf en -gejank. Henri zegt dat dit geluid van een heel ongelukkige hond is en gaat naar buiten om te kijken en ziet een hondje in een zak op een vrachtwagen met alleen z'n kop eruit. Er is niemand direct bij. We overleggen wat te doen binnen. Opeens houdt het blaffen op. Henri gaat polshoogte nemen inmiddels steeds bozer. Hondje leeft niet meer..... Mensen staan erbij te lachen. Hondje is niet uit zichzelf dood gegaan dat is wel zeker. Bah, dit is echt heel naar. Zonder te generaliseren is een conclusie dat dieren een andere plek innemen hier....

Toch de knop om:
om 7.00 uur vertrekken we met jeep richting Sagada, onderweg mopperen we wat over de lange rit en dat we ongemakkelijk zitten, de talloze scherpe bochten, maar het wordt ook telkens weer opgevolgd met een grap. Maakt niet uit waarover: elkaar, dingen die we beleefd hebben etc. Sfeer izz top!

We rijden door de bergen met de voor ons geliefde rijstterrassen omhoog naar het hoogste punt vd Ifugao provincie op 2010m (de Mount Polis). Er staat hier een megagroot Maria beeld op de top, zo jammer dat er een elektriciteit-mast naast staat. René en Frank willen persé samen op de foto met het beeld... We rijden door een gezellig (toeristen) stadje Bontoc straten vol tjoektjoeks waar we op de terugweg zullen stoppen om wat te eten.

Aangekomen in Sagada moeten we ons eerst melden en inschrijven bij officieel gemeente loket en betalen. We krijgen een aardige tandeloze gids toegewezen die ons eerst brengt bij een kerk, gebouwd in 1909 door de Amerikanen. Er werd toen ook een hospitaal, een school en een begraafplaats gebouwd.
In de kerk zijn alle beelden en schilderijen paars afgedekt, ws voor het naderende paasfeest???

We lopen daarna langs een echo vallei, waar we roepen en terug gekwekt worden. Via een christelijke begraafplaats lopen we naar de
de " hanging coffins" oftewel de hangende grafkisten tegen de bergen aan. Onze gids is van goede wil maar kan ons niet goed uitleggen waarom deze traditie bestaat.
Hij probeert uit te leggen dat de Filipijnen ooit ontstaan zijn vanuit de oceaan, 2 continenten die tegen elkaar aanbotsten zorgde voor een aardkorst. Aan de fossielen in de grond is aantoonbaar dat het oceaan grond is...oke. Maar waarom dan deze manier v opbergen van lijkkisten? Gids: voordat de Amerikanen hier kwamen deden alle Filippijnen dit op deze manier, nu alleen vooraanstaande mensen. Rest vd bevolking doet het op inmiddels christelijke wijze begraven. We snappen er werkelijk niets van maar knikken plechtig en instemmend naar de gids. Wat wel duidelijk werd is waarom er ook stoelen aan sommige kisten waren bevestigd. Tijdens de plechtigheid werd de overledene op een stoel gezet. De overledene werd op de stoel door nabestaanden naar de rotsen gedragen, iedereen wil deze dragen, dat brengt geluk, vooral als dit ritueel tot bloedens toe gepaard gaat. Bij de rotsen wordt de overledene in de foetus houding gewikkeld in lakens in de kist gelegd (dat verklaart ook waarom veel kisten maar een beperkte lengte hebben). Om te voorkomen dat iemand anders op deze stoel gaat zitten gaat de stoel mee de rotswand op, trouwens niemand wil dat ook aldus de tandeloze gids. We geven hem na de rondleiding een fles rum die wij ook weer hadden gekregen, deze man is hier zichtbaar blij als een kind mee.

Na deze trip duiken we de caves in waar Sagada om bekend is.
De grotten van Sagada, op slippers is het advies. Dilemma: waterschoentjes mee/aan of niet. Is dat te glad of niet?Heerlijk dat dat de discussie onderwerpen zijn. Schoentjes gaan mee, tot kniehoogte ga je het water in wordt gezegd. Er gaat een gids mee met benzine lamp. Zodra we 50 meter de grot in zijn is het duidelijk. 1 lamp is veel te weinig bij deze pittige afdaling en het is spekglad met slippers. In het begin proberen we onze handen schoon te houden want we zitten elkaar gek te maken dat alles onder de vleermuizenpoep- en plas zit, maar noodgedwongen klampen we ons al snel vast aan de rotsen en grond met als resultaat bruine natte handen. Weten niet of dat modder en water is of poep... Het wordt nog spannender bij een spekgladde rotspartij, lijkt wel een glijbaan. Frank vatte dat letterlijk op want hij gleed daar onbegroeid een stuk naar beneden. Gelukkig goed opgevangen. Henri weet nog een Amerikaanse toerist op te vangen. Het stuk omhoog terug gaat gelukkig sneller en makkelijker. Blij dat we daglicht zien. Oh ja, wat was het doel van deze tocht: is ons nu achteraf ook nog niet duidelijk. Onderweg werd er af toe iets aangewezen dat moest lijken op een schildpad, krab of olifant. Wij dachten iets van graven te zien maar daar hebben we niets van gezien.
Die zagen we wel bij de volgende stop, weer een klim naar beneden.
Onderaan in de grot stapels doodskisten (300 jaar oud) in de spleten van het gesteente. Ziet er weer wat bizar uit, we respecteren deze bijzonder wat lugubere traditie maar en keren we terug naar de jeep.
Tot zover dit verhaal, we gaan zo lkkr slapen in de bus, morgen vliegen we naar Palawan.....

We genieten erg van jullie reacties, zo zijn jullie er allemaal een beetje bij.

Foto’s

11 Reacties

  1. Bettina:
    14 maart 2016
    Super om jullie reisverhalen te lezen, wat geweldig, wat een belevenissen, prachtige foto,s.Wat een totaal andere wereld.Mooi verteld.Kus van ons.
  2. Trudy bos:
    14 maart 2016
    Wat een verhaal René ,ik moet eerlijk zeggen wat een vreselijke tocht. Ik hoop dat er nog leukere tripjes zijn ,maar ja dat komt omdat ik gauw bezorgd ben en voortaan maar stevige schoentjes aan trekken haha!!
  3. Annemiek:
    14 maart 2016
    gaaf hoor de foto's ! zo beleven we het helemaal mee!
    je bankpas moet je via internet of mob app op buiten europa zetten dan doet hij het weer.
    xxx
  4. Lotte:
    14 maart 2016
    Lieve Mannen, Spannende belevenissen daar, maar ja, dat hoort erbij. Daarom zijn jullie er heen gegaan, want 3 weken op 1 strandje zitten is ook niets en tenslotte is de reis daar ook te ver voor. Geniet lekker en voorzichtig! liefs Lotte xx
  5. René Mooij:
    14 maart 2016
    We hadden uiteraard thuis onze bankpassen al op wereldwijd gezet. Het probleem is bekend hier op de Filippijnen in de kleinere steden/dorpen. We gaan morgen op airport veel geld pinnen, daar moet het toch lukken. Henri heeft al gebeld met Rabobank, niks aan het handje of blokkades, bankpas op wereldwijd. Was trouwens wel een domme doos aan de telefoon: ze wilde weten hoeveel Henri probeerde te pinnen, 10.000 zegt Henri. Vraagt ze Henri ja dat kan ook niet 10.000 euro. We bedoelen natuurlijk peso, drol.
  6. Riavanarensbergen:
    14 maart 2016
    De tochten zijn zeer divers heerlijk dat improviseren. We zitten met plezier alles te lezen. Als je de reisverhalen leest dan proef je duidelijk hoe gezellig jullie het hebben. De vrijheid, de natuur, andere culturen kunnen zo bijzonder zijn. Geniet lekker verder.
    Ria

    Frank, die glijtocht naar beneden was natuurlijk opzettelijk om sneller beneden te zijn en je vrienden op te kunnen vangen, geweldig.
    Die kloventocht lijkt me heel smerig,maar wel spannend
    Theo
  7. Ellen Groot:
    14 maart 2016
    Wat een verhalen en wat een belevenissen.Helemaal spannend om te lezen......geweldig!!!!!
  8. Cathy:
    14 maart 2016
    Op naar het volgende avontuur ....niks is ook maar niks
  9. Gert (en Keet):
    14 maart 2016
    Haha. Dat is nog eens avontuur!
    Net geen all inclusive resort!
    Mooi dat ik dat allemaal al achter de rug heb.
    Kijk nu al uit naar het vervolg!
  10. Jennie en Nouschka:
    14 maart 2016
    Lieve kanjers,

    Wat een respect hebben we voor jullie. Het door en door beleven van de cultuur doen jullie echt goed. Respect!
    Fijn dat we een stukje mogen meebeleven. We hangen aan je lippen René.
    Liefs Jennie en Nouschka
  11. Joop:
    15 maart 2016
    Zo even jullie verslagen ingehaald. Lekker geschreven en sommige dingen zijn herkenbaar maar het klinkt allemaal heerlijk exotisch. Lachen met die slang, ik had ook in m'n broek gescheten in die kamer :-) Veel plezier verder